Wat hebben klaprozen met het innerlijke kind te maken? Met mijn innerlijke kind dan.
Zoals je misschien weet wandel ik bijna iedere ochtend. Ik stap dan rond half zeven de deur uit en wandel ongeveer een uur. Het gaat er dan niet om dat ik in dat uur zo hard en zo ver mogelijk loop. Maar het gaat er vooral om om buiten in de natuur zijn. Om te genieten van de groei en bloei van de planten en bomen. En om te genieten van de fluitende vogels. En dat op een mooi en rustig moment van de dag, want veel mensen kom je dan niet tegen. Een mindful rondje zeg maar.
Het is een mooi begin van de dag. Ik doe dan wat ontspanningsoefeningen, laat de natuur op me inwerken, en soms komen er spontaan interessante ideeën naar boven.
Voor mij geen automatische piloot
Gelukkig zijn er meerdere routes om te lopen en kan ik flink variëren. Ik houd ervan om af te wisselen en niet op de automatische piloot te lopen.
Soms kom ik op de terugweg langs de geluidswal die een deel van onze wijk omsluit. En al jaren groeien er in deze tijd van het jaar heel veel en hele mooie bloemen. Klaprozen vooral.
Klaprozen
Nou moet je weten dat ik van kinds af aan al gek ben op klaprozen. Die mooie dieprode kleur trekt me aan. En ze hebben wel een vorm, maar geen super strakke vorm. Ze zijn een beetje eigengereid in hun vorm zeg maar. Dat past wel bij mij.
Ik weet al die tijd al dat er een soort van paadje over dat dijkje loopt. Maar als ik er in het verleden al aan dacht om daar een keer overheen te lopen dan dacht ik direct van: “Nou nee, op mijn leeftijd over zo’n smal paadje hobbelen? Mmm, nee laat maar”. Dus genoot ik jarenlang van een uitzicht vanaf het paadje onder aan het dijkje en moest ik het doen met de klaprozen van onderaf te bewonderen.
Ik als kind
Maar vanochtend was dat anders. Ik stond daar voor dat dijkje en dacht: “Wat zou ik gedaan hebben toen ik, laten we zeggen, een jaar of 8 of 9 was?”
Tja, da’s niet zo moeilijk. Ik was een kind dat overal doorheen en overheen struinde. Dat de voorkeur gaf aan de niet gebaande paden. Smalle paadjes waarvan je niet kon zien waarheen ze je voerden. Ik slingerde aan lianen, althans zo bedacht ik het me. Het waren natuurlijk takken van een treurwilg waar je zo heerlijk mee heen en weer kon slingeren. Dat vond ik echt het allerleukst. En ik had lef!
Dus ik als 8-jarig kind zou zeker omhoog over dat paadje gaan. En ik dacht: “Wat kan me gebeuren? Als ik niet verder kan, kan ik altijd weer dezelfde weg terug”.
Genieten
Dus hop, ik omhoog en over dat pad. Ik geef toe, waarschijnlijk had ik er als kind van 8 overheen gehuppeld en dat kan ik over vanochtend niet zeggen. Hier en daar was het hobbelig en bobbelig. Was het pad zelfs een beetje weg. Of moest ik me door prikstruiken heen manoeuvreren.
Maar jee, wat een genot. Zo prachtig om al die bloemen van bovenaf te zien. En die klaprozen, zo prachtig! Ik ben superblij dat ik het gedaan heb. En ook al is het niet echt bungeejumpen wat ik gedaan heb, ik ben toch trots op mezelf dat ik het mezelf gegund heb om dit te ervaren.
Jouw innerlijke kind
En, hoe zit het met jouw innerlijke kind? Zit hij of zij diep weggestopt in jou? Zou jij eens willen uitproberen of je dat innerlijke kind weer naar boven kunt halen?
❤️ Zodat jij weer meer voldoening en plezier in je leven ervaart!
❤️ Zodat jij je meer ontspannen en energieker voelt!
❤️ En jij je weer beter in balans voelt!
Liefs,
Monique 🙏🏻💖
