Een van de eerste foto’s van mijn moeder en mij. Wat ben ik nog heerlijk onwetend over wat er in de vele tientallen jaren hierna allemaal gaat gebeuren. Onbewust. Mijn moeder die met een liefdevolle blik naar mij kijkt. Wat waren we nog jong. Allebei.
Onbewust
Inmiddels is mijn moeder onwetend over wat er de afgelopen tientallen jaren is gebeurd. Onbewust. Ik kijk regelmatig met een liefdevolle blik naar haar. We zijn zo’n zestig jaar ouder nu. Allebei.
Zoals zij mij vasthield, houd ik haar nu regelmatig vast. Kom mam, ga je mee Kaj uitlaten? Ga je even mee naar de kaasboer? Kijk eens, een nieuw fotoboek van onze tripjes van de afgelopen jaren. Ben ik dat? En bij het afscheid een omhelzing met een rugkriebel, rrrrr rrr.
Ze heeft moeite om uit te leggen wat ze wil. Komt nauwelijks meer uit haar woorden. Na een poosje wordt het duidelijk. Ik denk dat die ene man wel weet waar ik woon. Ik weet niet hoe hij heet. Hij is heel aardig en kan lekker koken. Maar nu wil ik wel weer naar huis. Kan jij mij brengen?
Op kamers
Heel binnenkort mag ze ‘op kamers’. Een noodzakelijk gesprek drie weken geleden: nog een paar maanden, pfff. Een week later: het wordt waarschijnlijk iets eerder, ergens later in april of mei al, jeetje. Vorige week: het wordt op of net na 1 april. Da’s wel heel snel ineens.
Prioriteiten
Prioriteiten verleggen. Afspraken en events afzeggen. Van alles aan het regelen.
Zij is onwetend. Wat komt er veel bij kijken. Maar het is het waard, want we weten zeker dat ze er erg gelukkig zal zijn.
En zo breekt er weer een nieuwe fase aan. In haar leven. In ons leven. En in het rouwproces. Want feitelijk zijn we al jaren afscheid aan het nemen. Ze is er nog, maar ook niet meer helemaal.
We zijn niet meer zo jong. Allebei.
En de rollen zijn duidelijk omgekeerd… 🌷💞🌷
