“Wij zijn hetzelfde hè!”, zegt ze, “Wij horen bij elkaar. En ook als je niet bij mij bent, dan hoor ik je soms in mijn oor, dan voel ik je dichtbij.”
Mijn moeder blijft me verrassen. Het komt er hortend en stotend uit, want praten kan ze niet zo goed meer. Lopen trouwens ook niet meer. Haar fysieke vermogens gaan nu wel hard achteruit. Langere wandelingen zitten er helaas niet meer in. Dus maken we, arm in arm, een korte wandeling over het fietspad langs de weg bij De Hoeven waar ze woont. Onder de bomen, want dat is lekker koel. Als we even in de zon lopen zegt ze: “Ohhh wat lekker warm.” Het doet me denken aan mijn schoonmoeder die eind vorig jaar overleed. Ook zij vond de warmte van de zon heerlijk. Blijkbaar is je lichaam steeds minder in staat om je warm te houden als je ouder wordt.
Zinnen formuleren is bijna onmogelijk. Woordje voor woordje probeert ze toch iets duidelijk maken. Soms zegt ze na drie of vier woorden dat alles in de war is en: “Laat maar”. Soms flapt ze er ineens iets uit waarvan ik denk: “Hoe komt ze erop.” “Heb je nog nieuws?”, vraagt ze ineens. Helaas, wat ik ook vertel, ze herkent de mensen niet meer waar ik het over heb. Tijden en dagen, en ook plaatsen en landen zeggen haar helemaal niets meer. Dus babbelen we wat over de bloemetjes langs de kant van de weg. Want bloemen zijn nog steeds heel erg in trek bij haar.
Zombie
Toen mijn vader eind juni jarig was en we haar gingen halen om gezellig samen uit eten te gaan, zagen we een vrouw die plotsklaps een soort ‘zombie’ geworden was. Het was erg verdrietig om te zien en we waren enorm geschrokken, want we wisten niet wat er aan de hand was. Toen bleek dat mijn moeder al een paar dagen medicijnen gekregen had ’tegen de onrust’. Laat ik het vriendelijk zeggen: een en ander was niet duidelijk aan ons gecommuniceerd door haar huisarts. Toen we de bijsluiter lazen bleken het enorm zware medicijnen te zijn ‘die je beter niet kunt voorschrijven aan mensen met Dementie en Alzheimer’. Wat???
Afkicken
De dag erna zijn we direct met de huisarts gaan praten en hebben uiteindelijk kunnen regelen dat ze een meer natuurlijk middel kreeg voorgeschreven. Maar voordat ze daarmee kon beginnen moest ze eerst de medicijnen die ze gekregen had langzaam afbouwen: na drie dagen gebruik maar liefst anderhalve week ‘afkicken’! Ze krijgt nu ongeveer een maand het andere middel en het gaat gelukkig al een stuk beter. Maar dat neemt niet weg dat ze langzaam maar zeker verder achteruit gaat, nu niet alleen mentaal maar ook fysiek.
Moederleeuw met haar welp
Toen ik dit verhaal over die medicijnen een paar dagen geleden tegen iemand vertelde flapte ik er spontaan uit dat ik me af en toe net een moederleeuw met haar welp voel. Ik ben de afgelopen 6-7 jaar door een enorm bewustwordingsproces gegaan waardoor mijn natuurlijke zelf, mijn diepste essentie, die ik ‘vergeten’ was, weer naar boven is gekomen. Daardoor ben ik veel rustiger en relaxter geworden met mezelf en alles om me heen. Oh ja, ik ben nog wel een ‘emodoos’ hoor, zoals ik mezelf gekscherend noem, dat hoort gewoon bij mij. Maar het wordt steeds gemakkelijker om om te gaan met dit soort uitdagingen. Echter als ik voel dat mijn moeder niet goed behandeld wordt, dan blijkt er ineens een leeuw in mij naar boven te komen, en ga ik voor haar staan, waar zij dat zelf niet meer kan!
Spiritualiteit
In mijn leven heb ik eigenlijk nooit zo bij mijn moeder gezien dat ze iets had met spiritualiteit. Wel heeft ze me diverse keren enorm verrast met uitspraken die ik nooit zal vergeten. Toen ik haar een aantal jaren geleden vertelde over mijn bewustwordingsproces en dat ik besloten had om de Opleiding Sjamanisme te gaan doen zei ze: “Ik vind dat helemaal niet vreemd. Dat past wel bij jou. En je bent nu immers oud genoeg om je op je eigen IK te focussen en je niets meer aan te trekken van wat anderen zeggen.”
Sound Journey
Een tijdje geleden deed ik een sound journey voor haar. Na afloop zei ze (erg helder ineens en zonder horten of stoten) dat het misschien een beetje vreemd klonk, maar dat ze energie door haar lichaam voelde stromen. “Nou mam”, zei ik, “dat klopt ook, want dat is precies wat er gebeurt: de klanken van mijn stem en instrumenten veroorzaken vibraties en deze zorgen ervoor dat er liefdevolle energie door jouw lichaam stroomt!”
Liefde en energie
Nu ook weer die opmerking over dat ze me hoort en me dichtbij voelt – ook als ik niet bij haar ben. Toen heb ik haar uitgelegd dat ik vaak aan haar denk. En dat ik vaak muziek maak en zing en haar dan liefde en energie stuur. Ze knikte bevestigend van ja, dat voel ik.
Ik heb maar niet gevraagd of ze het afgelopen zondag ook gevoeld heeft toen ik op de drumcirkel voor haar gezongen heb. Want ‘twee dagen geleden’ is al uit haar geheugen gewist… 🙏🏻🌀💙
