IJsbeelden op de auto vanochtend. Is het niet prachtig?
Het is een gedenkwaardige datum vandaag: 23 november. Vorig jaar is deze datum bijna gedachteloos voorbij gegaan. Mijn schoonmoeder was de dag ervoor overleden, dus er waren wel andere gedachten en gevoelens op dat moment.
Het leven stond even stil
Vandaag is het precies 12 jaar geleden (in het beruchte jaar 2012!) dat het leven heel even stil stond. Mijn jongste zus en ik kregen een ernstig auto-ongeluk waarbij er tig kilometers file ontstond en de snelweg werd afgesloten. Door mezelf bij een snel onderzoek ter plaatse door de ambulancemedewerker beter voor te doen dan ik was, konden we gelukkig naar hetzelfde ziekenhuis en mochten we zelfs op dezelfde kamer liggen.
Impact
Wat een impact heeft dat op ons beiden gehad!
Als ik terugkijk op de afgelopen 12 jaar dan heeft deze ervaring een heleboel in gang gezet. Ook voor het auto-ongeluk gebeurden er wel eens heftige dingen hoor. Al die gebeurtenissen hebben ieder op hun eigen manier al het een en ander losgemaakt, maar het auto-ongeluk is beslist een groot keerpunt geweest in mijn leven. Lange tijd kon ik niets anders dan op bed liggen en het enige dat ik kon verdragen waren natuurfilms van vogeltjes die over het strand liepen en met hun snavels in het zand prikten. Ik moest met alles geholpen worden want ik kon in het begin nog geen theelepeltje vasthouden. Vanwege mogelijke hersenschade (tegenwoordig heb ik nog regelmatig het gevoel dat ik sommige herinneringen uit het verleden ben kwijtgeraakt) bleef ik lange tijd onder controle bij de neuroloog. Na ruim een jaar werd ik door haar doorverwezen naar een revalidatiecentrum.
Revalidatie
Toen ik voor de eerste keer bij het revalidatiecentrum kwam schrok ik me kapot. Al die mensen in rolstoelen, mensen die benen of armen misten en dergelijke. En aan mij zag je niks. Aan de buitenkant dan. Bij mij zat de ‘schade’ aan de binnenkant. En ik dacht: wat doe ik hier? Het proces verliep ook ongelooflijk traag. In een paar maanden had ik een stuk of drie bezoekjes van 10 minuten of zo gehad en voor mijn gevoel leverde het helemaal niks op.
Fysiek, mentaal en levensdoel
Ik hoorde van iemand over een revalidatiecentrum waar je een programma kon volgen en dat klonk erg interessant. Ik kon mezelf ertoe zetten om contact met hen op te nemen en vanaf dat moment ging het heel snel: of ik de volgende dag voor een kennismakingsgesprek kon komen? Ik dacht: “Wauw wat snel – ja natuurlijk.” Het gesprek ging goed en ik kon de week erna voor een intake onderzoek komen dat 2,5 dag duurde. Meteen aan het einde daarvan hoorde ik dat ik was toegelaten in het programma. Het was een intensief programma van 4-5 maanden waarbij de pijlers fysiek, mentaal en levensdoel centraal stonden.
Levensdoel, wat een mooi woord vond ik dat!
Tijdens dit programma werd het een en ander in gang gezet en aan het einde kon ik tegen mezelf zeggen dat dit het grootste cadeau was dat ik ooit gekregen heb!
Transformatie
Het zaadje was geplant voor een complete transformatie van mijzelf en mijn leven!
Toen het zaadje uitkwam en het plantje ging groeien ben ik gestopt met mijn webdesign bureau en ben ik allerlei opleidingen en trainingen gaan doen waar mijn hart sneller van gaat kloppen: natuur, sjamanisme, sound. Alles overgoten door een sausje van persoonlijke ontwikkeling en bewustwording, mede door de waardevolle inzichten van Human Design en Gene Keys.
Conditionering
Ik ontdekte dat ik gedurende mijn leven enorm geconditioneerd was geraakt. De eisen van de huidige maatschappij zijn zo groot. Lang heb ik op wilskracht gefunctioneerd terwijl dat helemaal niet bij mij past – zoals ik inmiddels weet. Ik ‘kabbelde’ maar door, maar voelde geen vuur, geen passie meer in mezelf.
Ik neem niemand iets kwalijk, en zeker mezelf niet, want het loopt zoals het loopt en alles heeft een reden. Ik realiseer me heel goed dat zonder alle ervaringen die ik in mijn leven heb opgedaan, ik niet zou kunnen zijn wie ik nu ben en niet zou kunnen doen wat ik nu doe.
Anders kijken en voelen
Door de diverse opleidingen, trainingen en programma’s die ik in die jaren heb gedaan, heb ik anders en dieper leren kijken naar mezelf en naar mijn lichaam.
Ik had een haat-liefdeverhouding met mijn lichaam. Vaak vage klachten waar geen oorzaak voor gevonden werd. Ik dacht vaak: “Rotlijf” als er weer eens iets was. Tegenwoordig denk ik: “Wat heeft mijn lichaam mij te vertellen? Moet ik het misschien even rustiger aan doen?” Of: “Is het misschien goed om die vriend(in) of dat werk los te laten dat niet langer bij mij past?”
Ook kan ik beter voelen op welke uitnodiging ik beter wel of beter niet kan ingaan. Ik laat een verzoek bezinken totdat ik er een neutraal gevoel over heb en pas dan hak ik de knoop door. Niet over wat we die dag gaan eten hoor 😉, maar de echt belangrijke beslissingen in het leven neem ik niet meer ‘meteen’.
Ook kijk ik met andere ogen naar mijn omgeving. Naar de mensen om me heen en ook naar wat ik om me heen zie. Oh ja, ik genoot altijd al van de natuur, maar nu zie en voel ik zo veel! Kleine details, dingen die niet zo één, twee, drie opvallen.
En zo geniet ik dus ook enorm van prachtige ijsfiguren op mijn auto, voordat ze door mijn lief (de schat) worden weggepoetst 😊.
Mijn Natuurlijke Zelf
In de afgelopen 12 jaar heb ik mezelf herinnerd, zoals ik dat noem, en heb ik mijn eigen essentie teruggevonden. Mijn Natuurlijke Zelf!
En heb ik het vuur, de passie in mezelf weer teruggevonden.
En daar ben ik immens dankbaar voor. 🙏🏻🌀💙
Lieve zus: ik hou van jou!
PS: mocht jij nou rondlopen met een ongelukkig gevoel over je leven, vage klachten, te veel druk of stress, of een ander issue, en je wilt daar ondersteuning bij, neem dan gerust contact met mij op!
